Soms kom je iets tegen, en dat raakt je onverwacht. Deze ervaring had ik deze week. Op een dag dat emoties alle kanten uit kunnen gaan gingen wij op pad. Even de wind door je gedachtes laten gaan, je voeten stevig op de aarde. Onverwacht kwamen we een labyrint tegen. Sommige mensen verwarren een labyrint met een doolhof. Ook al gaat het over het volgen van paden, toch is er een duidelijk verschil. Een doolhof is zo gemaakt dat je moet zoeken naar de juiste weg om bij het midden te komen. Een labyrint heeft maar 1 route, je kan maar 1 pad volgen naar het midden, en deze loopt vervolgens dan ook weer terug naar buiten toe. Je vindt het labyrint terug in vele culturen, mandala’s en spiralen hebben er ook veel van weg. Een spiraal heeft als betekenis heling en heel worden, transformatie, een verbinding tussen jou en het goddelijke, het vinden van je innerlijke weg. En dat is ook waar een labyrint voor wordt gebruikt, een pad om te volgen, de weg naar je innerlijke Zijn.

Ik was vooral verbaasd dit stukje spiritualiteit te vinden middenin een stukje natuur. En tegelijk dacht ik ook, dit klopt. Want spiritualiteit hoort bij de natuur, in ieder geval, in mijn visie. We liepen door de bogen van wilgentakken, over een bodem van takjes en schors. En ik genoot van de opkomende zon die een spel van licht en schaduw maakte op mijn innerlijke pad wat ik bewandelde.