vol bewondering keek ze door het hek naar de levensboom. Ze keek me even aan, keek weer terug en pakte vervolgens mij hand. ‘kom mama, kom.’ En ze trok me mee, langs de rij mensen die stonden te wachten. ik moest haar uitleggen dat die mensen eerst mochten gaan. En dat wij toch eerst een offertje moesten maken. Ze knikte draaide zich om naar de levensboom en en begon er zowaar weer naartoe te lopen. De aantrekkingskracht was te groot.
Een offer maken met een peuter is natuurlijk een hele uitdaging. Zou ik het zelf doen, dan komen er verschillende aspecten naar voren die ik erin verwerk. Maar met een klein kind, hou ik het luchtig en kinderlijk. Zo kan ze wel meedoen met het ritueel, ermee vertrouwd raken, maar is het niet een te heftige activiteit.
Met haar offertje in de hand, liepen we voor een tweede keer naar de wickerman, de levensboom. Ze pakte weer mijn hand, en met stralende ogen trok ze me mee de loopplank op. En terwijl we in de omarming van de levensboom stonden, vlogen de libellen om ons heen en keek onze kleine dame met grote ogen naar alle offers die mensen deze dag al hadden gebracht. Wat een liefde straalde er van deze plek af! Een plek van afscheid, liefde, wensen, toekomstbeelden. En onze peuter legde met een zekerheid die mij met trots naar haar liet kijken, haar offertje bij de rest.
