Wauw, lief, wauw.
En vervolgens een hoop geknuffel en geaai. De laatste tijd verdwijnen steeds meer van mijn stenen in de handen van mijn dochter. En dan niet op de hebberige manier. Maar vol bewondering aait ze de steen, houdt hem tegen haar gezichtje en kijkt er gewoon naar. En tijdens het tv kijken houdt ze de steen met enige afwezigheid in haar handen en draait ze hem rond. In haar spel met poppetjes ligt de steen erbij en is een mooi plekje om de poppetjes op neer te zetten of overheen te laten springen.
En zo voelt het goed om haar met stenen om te laten gaan. Niet elke steen vind ik geschikt voor zo’n klein mensje die nog zo naïef en open in de wereld staat. Maar amethist, rozenkwarts en bergkristal, daar durf ik haar wel mee om te laten gaan.
Maar ik voorzie dat het niet lang duurt, of ze verzameld haar eigen stenen op alle plekken in huis. Precies zoals haar moeder doet.