De herfst is nog niet officieel begonnen. Maar moeder natuur laat de eerste signalen al zien dat ze zich aan het terug trekken is. Bladeren worden geler, sommige al echt bruin en er ligt in het bos soms al een aardig knisperig bladertapijtje op de grond.
Vandaag liepen we in het bos, en om ons hoorde we, zodra de wind opstak, een hoop geplof. Als we niet uitkeken kregen we de harde bolsters op ons hoofd. Maar dat hoort bij de charme van het kastanje zoeken!
Als kind ging ik altijd, echt elke herfst, op jacht naar de schatten die de bomen in het rond strooiden. Zelfs als tiener en later twintiger kon ik de verleiding niet weerstaan. En zag je mij geregeld met een tasje gebukt onder een grote eik of kastanjeboom staan. Thuis maakte ik er dan een gezellige herfsttafel van.
Dit jaar was het dikke pret met mijn dochter. Oud genoeg om de pret te begrijpen van het zoeken naar de kleine glanzende bruin-rode bolletjes tussen het gras en dode bladeren. Vol trots hield ze weer een nieuwe kastanje omhoog, of wees ze mij waar er eentje verborgen lag. Een kikker en een paar mooie bloemen werden ook door ons gespot.
En terwijl we zo bezig waren, zag ik dat zij alle mogelijkheden van deze vruchten der natuur aan het overwegen was. Hard weggooien, in de lucht gooien, voetballen, proberen terug te stoppen in hun bolster (hoe kon het dat er twee bolletjes in één bolster zaten). Sorteren van klein naar groot, gewoon op een rij leggen. Voor haar waren de mogelijkheden volgens mij eindeloos!
En dat is het natuurlijk ook. De boom strooit zijn vruchten niet voor niets zover weg, de mogelijkheden moeten ook eindeloos zijn!