‘ hebben ze het bordje meegenomen denk je?’
Ik doe voorzichtig mijn ogen open en kijk mijn dochter aan, die ervoor heeft gekozen om om kwart over zes al bij mijn bed te staan. Je kan begrijpen dat het kwartje nog niet helemaal gevallen was op dat tijdstip.
‘ Zullen we gaan kijken?’ En ze wijst naar het raam. Toen begreep ik wat ze bedoelde.
Gisteren hebben we met vrienden Samhain gevierd. Waarbij we onder andere aan een versierde tafel pompoensoep hebben gegeten. Er stond ook een extra kommetje, voor de overleden mensen die we missen. Met haar 5 jaar is het lastig te bevatten, maar zo goed mogelijk hebben we uitgelegd waarom we dit deden. En dat is in een tijd waarin geesten als eng worden beschouwd best moeilijk uit te leggen aan een kleuter. Samen hebben we het kommetje ook nog buiten op haar ‘ altaartje’ neergezet.

Ze klimt over het bed heen naar het slaapkamerraam om te kijken of ze het kommetje nog ziet staan.
‘ Zie je, ze hebben het helemaal niet opgegeten!’ Enigszins verontwaardigd kijkt ze mij aan. Ik ga naast haar staan en we babbelen wat over geesten, wie en wat dat zijn en dat je die niet ziet, dus dat we hen vast ook niet kunnen zien eten. En ik kan er niks aan doen, ik verwijs naar de Disneyfilm Coco. ‘ Daar zie je ook dat de geesten samen met de levenden feest vieren en eten van het eten terwijl het ook blijft staan. ‘
Ze knikt wijs, dat wil ze dan wel zien. En na het kijken van de film blijft het stil. Tot we naar school gaan.

‘ Kan ik dan ook eens met oude oma praten?’

Ik kan een grijns niet onderdrukken. Want willen we dat allemaal eigenlijk niet op zijn tijd, nog even praten met de mensen die we zijn verloren.