Door familie ben ik mij wat meer gaan verdiepen in Dia de los muertos , de dag van de doden. Het zijn de dagen dat de zielen van de doden weer even terug naar aarde komen. De mensen versieren het huisaltaar, zetten foto’s neer, geven wat extra aandacht aan de graven en versieren deze. Er wordt voedsel en drinken geofferd. Je ziet veel skeletten en schedels, vaak versierd in de meest prachtige kleuren en tekeningen.

Voor andere mensen misschien een beetje luguber, een ver van hun bed show, maar ik voelde gelijk een klik. Een klik met het paganisme, waar we immers ook met Samhain terug denken aan onze voorvaderen en de pas overleden dierbaren.

Voor een kind, zeker eentje nog zo jong als de mijne, vinden sommige mensen het misschien niet het juiste feest. En toch, in Mexico wordt het ook samen met de familie gevierd. Waarom zouden we dit niet ook in Nederland kunnen doen??
Onze dochter gaat tegenwoordig naar de basisschool, waar ze samen met de klas een prachtige herfsttafel heeft gemaakt. Wij vonden het dan ook tijd worden om ruimte te maken voor haar eigen herfst tafel, waar ze al haar gevonden schatten op kwijt kan. En tussen haar schatten hebben we de foto’s geplaatst van dierbaren van ons. Haar eerste reactie was dan ook, hé die ken ik. En kort hebben we er ook samen over gesproken. Ze vond het prachtig om een kaarsje aan te steken en even terug te denken aan die mensen op de foto’s . En zo klein kan je dus al beginnen!

De link werd dan ook snel gelegd toen we samen de film Coco gingen kijken. Hoewel er soms veel mensen piepen dat kinderen teveel tv kijken, kunnen ze er toch echt ook wel wat van leren.
De volgende stap is om eens een mooi boek te vinden over dit onderwerp!